U.D.O. EN THE UNITY – LUXOR – ARNHEM 17-03-2024
EEN CONCERTREVIEW VAN U.D.O. EN THE UNITY
LUXOR – ARNHEM 17-03-2024
Nadat Udo Dirkschneider en zijn mannen enkele jaren als Dirkschneider te hebben getoerd en daarbij uitsluitend nummers van zijn oude band Accept speelde, is er nu een terugkeer naar zijn band U.D.O. Vorig jaar verscheen het album Touchdown en deze wordt uitgebreid gepromoot d.m.v. deze tour.
The Unity
De avond in Luxor wordt geopend door de Duitse collega’s van The Unity. Zij startten een kwartier eerder dan gepland en de zaal is nog niet voor de helft gevuld.
Tijdens het openingsnummer Masterpiece zijn er voornamelijk drums te horen en zijn de gitaren nog ver in de mix. Op drums is Michael Ehré (Gamma Ray) afwezig en is Felix Bohnke (o.a. Edguy en Avantasia) de invaller. Hij blijkt samen met zijn Edguy collega bassist Tobias Exxel een zeer vakkundige ritmesectie te vormen. Tijdens het navolgende en stevige No Hero worden de heren Henjo Richter (o.a. Gamma Ray) en Roberto De Micheli (o.a. Rhapsody of Fire) langzaam meer in de mix gedraaid, maar het duurt best lang voordat ze duidelijk te horen zijn. Bij het vrolijke Welcome Home loopt er ook een tape met toetsen mee en presenteert The Unity als een zeer ‘happy’ gezelschap, waarbij met name Bohnke en zanger Jan Manenti het voortouw nemen.
Geen typische duitse power metal band
Het is vooral Manenti die tijdens dit optreden een glansrol speelt. Zijn heldere, krachtige stem staat centraal bij The Unity. Hij wordt vocaal sterk ondersteund wordt door beide gitaristen. Dat The Unity niet alleen kan worden weggezet als een typische duitse power metal band bewijst men met nummers als No More Lies en We Don’t Need Them Here. Hier hoor je de melodieuze hardrock invloeden van een band zoals Dokken. De 40 minuten set wordt afgesloten met het stevige Last Betrayal en Never Forget. In dit laatste lijkt de intro op Rock ’n Roll Children van DIO en de riff van Last Betrayal doet aan Stand Up and Shout (ook DIO) denken. Tijdens het grappige outro van Judas Priest blijkt dat de inmiddels goed gevulde zaal behoorlijk op de hand heeft gekregen en dat ze hun positiviteit op het U.D.O. publiek hebben weten over te brengen.
U.D.O.
Natuurlijk kwam het merendeel van de ruim 400 aanwezigen van de metal legende Udo Dirkschneider. Tegenwoordig maakt ook ex-Accept collega Peter Baltes (bas) deel van zijn band uit en daarmee zitten er meer oud Accept leden in de band dan Accept zelf. Neemt niet weg dat tijdens deze tour geen enkel Accept nummer op de setlist prijkt. In de bijna 2 uur durende set zitten maar liefst 20 nummers.
Na de intro van Thunderstruck van AC/DC knalt de band erin met het nieuwe Isolation Man en ook nu blijkt de drums van Udo’s zoon Sven te overheersen. Dit euvel wordt langzaam bij de navolgende Break the Rules en Forever Free opgelost. Al blijven de riffs van de heren Dee Dammers en Andrey Smirnov wat achterin de mix. De solo’s waar de heren mee willen shinen komen erg wel goed uit. Zo ook tijdens het klassieke stuk in Fight for the Right en shred solo’s van vooral Smirnov. Dat beide heren hierbij een ingestudeerde show met dito pasjes ten toon spreiden haalt de spontaniteit wat uit het optreden. Het geheel komt over als een strakke Metal Machine over en daarbij speelt drummer Sven Dirkschneider een grote rol. Zijn strakke spel samen met Baltes legt een solide basis. Beste voorbeelden hiervan zijn naast Metal Machine de nummers Man and Machine en The Wrong Side of Midnight (met vinyl intro).
Udo zelf
En dan de legend himself. Udo blijft wat op de achtergrond en meestal wat achter de gitaristen. Zijn stem is in het begin nog wat voorzichtig in de mix maar komt naar mate het optreden vordert steeds verder naar voren. Hij zingt duidelijk beter dan vorig jaar op Graspop en ook een ballade als In the Darkness en melodieus nummers als One Heart One Soul worden sterk vertolkt.
Steeds beter
De sfeer wordt tijdens het optreden steeds beter en zelfs de hymne Metal Never Dies slaat behoorlijk in. De set wordt afgesloten met Touchdown en is daarmee het maar liefst 4de nummer van het nieuwe album. De toegift bestaat uit vijf nummers. Begonnen wordt met de 2de ballad I Give As Good As I Get met een zeer mooie solo van Dammers. Hierna volgt het onvermijdelijke Holy en het anti oorlogslied They Want War. Als dan Animal House wordt ingezet ontstaat er zelfs een flinke pit. Het optreden wordt afgesloten met de Queen cover We Will Rock You, waarbij Sven de vocalen overneemt. Hierna neemt een tevreden band afscheid van een enthousiast publiek dat ondanks het ontbreken van ook maar een enkel Accept klassieker tevreden naar huis gaat.
Geschreven door Theo Thijssen
Foto’s door Theo Thijssen